Strona:Pisma II (Aleksander Świętochowski).djvu/050

 — Jak to dobrze, że pani używa drugiego języka — zaciera to jeszcze bardziej ślady dla domysłu.
 Uśmiechnęła się, skinęła mi głową i odeszła z towarzyszką. Straciwszy ją z oczu, dostrzegłem w mojem sercu, w którem jak gdyby rozglądała się uważznie i smutnie. Ja jednak byłem wesół.
 Dlaczego nazajutrz przyszła na to samo miejsce? Dla morza, dla powietrza, czy dla mnie? Nigdy nie pytałem jej o to, chociaż jestem pewien, że ją przywiodła tajemnicza nić, która się między nami sprzędła.
 O tyle z położeń i usposobień byliśmy do siebie podobni, że nie potrzebowaliśmy się wzajemnie wyważać z dotychczasowych stanowisk, ażeby się zbliżyć i raczej stawialiśmy, niż usuwali między sobą przeszkody. Po paru tygodniach byliśmy oddzieleni od siebie już tylko własną wolą.
 — Czy pani nie męczy ta nasza... nieznajomość?
 — Tak, męczy mnie sprzecznością uczuć. Co chwila doznaję wielkiego zadowolenia i silnej trwogi. A pan?
 — Ja tylko zadowolenia!
 — Jesteś pan i będziesz szczęśliwszym ode mnie.
 — Co mam zrobić, ażebym nie posiadał tej przewagi, której sobie wcale nie życzę?
 — Rozdmuchnąć tę mgłę, na której się kołyszę, zawieszona w przestrzeni.
 — Więc mam się nazwać dokładnie?