Strona:Pisma II (Aleksander Świętochowski).djvu/063

 — Niewątpliwie — podpowiadam jako niewolnik grzeczności.
 Ale natycmiast cofam się do mojej głowy i mówię sobie głośno:
 — Po co ta poczwara tak uwydatnia swój mdły sentymentalizm, zwracający uwagę na jej brzydotę?
 Ktoś inny zaznacza, że druga, obok siedząca kobieta zbyt często się śmieje.
 I to spostrzeżenie potwierdzam, a w głowie mojej wyznaję:
 — Cudowne stworzenie! Takie usta całować!
 — Człowiek, z którym pana przed chwilą poznajomiłam — dodaje cicho gospodyni domu — jest tak rzadką inteligencyą, że, pomimo siwych jego włosów, kobiety przepadają za nim.
 — Zauważyłem to — oświadczam i zaraz wołam w mojej głowie:
 — Ten roznosiciel zdawkowych grzecznostek, ten organista w nabożeństwie babskich próżności, ten stary dworak, który pragnie ogrzać swe ciało przy młodych kobietach, jak przy płonącym kominku, ma być rzadką inteligencyą? Ha, ha, ha!
 Posiadam stosunki w »literaturze«. Zaśmieca ją swemi robotami pewien autor, który procesuje się ciągle z krytyką o niewypłacanie mu należnej sławy. Wlewa on i do moich uczuć swoje żale.
 — Albo, proszę pana — mówi zwykle — ostatnia moja mowelka... Czy ona jest gorszą od najbardziej