Strona:Pisma II (Aleksander Świętochowski).djvu/072

zdrajcy, którego tem wędzidłem nie moglibyśmy okiełznać.
 — Zamknijmy klub dla nowych członków — zawołało kilka głosow.
 — Jeżeli tego żądacie — oświadczył prezes — godzę się.
 — A ja nie — powiedział stanowczo wysoki, szczupły mężczyzna z bladą, rzadkim czarnym porostem obrzuconą twarzą, którego hakowaty nos wyrażał energię, a wązkie i zaciśnięte wargi — upór. Gdy odezwał się, z po za okularów błysnął mu ogień.
 — Dlaczego? — spytano ze wszech stron.
 — Naprzód dlatego, że jeżeli nasze stowarzyszenie założyliśmy nie dla bezmyślnego przyglądania się sobie, lecz dla nauki, to musimy się starać o jak najobfitsze zebranie dla niej materyału.
 — Mamy go już dosyć.
 — Ona nie zna: dosyć.
 — W takim razie nigdy nie skończymy tej pracy.
 — A przynajmniej nie dziś. Powtóre...
 — Nie chcemy, nie chcemy! — wołano namiętnie.
 — Powtóre — mówił nieustraszony oponent — przedstawię wam kandydata, który odpowiada wszystkim warunkom naszego stowarzyszenia i dostarczy naszym badaniom nadzwyczaj ciekawych faktów.
 — Kto taki?
 — Zgodnie z regulaminem, nazwiska jego nie wymienię, dopóki nie zostanie przyjęty do naszego klubu.