Strona:Pisma II (Aleksander Świętochowski).djvu/101

 — Pan wiesz — odrzekł Radek, usiłując zapanować nad sobą — że jest to moja córka.
 — W rozmowie poza klubem nie powinienem o tem pamiętać. Otóż przychodzę do pana z zapytaniem, czy ja mam na naszych zebraniach przedstawić tę sprawę?
 — Jak się panu podoba — odrzekł Radek z drżeniem w głosie — ale czego pan nie powinieneś robić, to starać się o wzajemność Izy, bo ja na związek jej z panem nie zezwolę.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że znam pańskie życie.
 — Jako prezes klubu, ale nie jako Henryk Radek. Jest to z pańskiej strony wyzyskiwanie swego stanowiska przeciwko członkowi stowarzyszenia i łamanie obowiązku, który uroczyście zaprzysiągłeś. Gdybyś pan nie był dopuszczony do moich szczerych wyznań, przyjąłbyś niezawodnie z radością moją rękę dla swej córki.
 — Mylisz się pan, nie uważałbym cię nigdy za odpowiedniego dla niej męża.
 — Jest to wykręt, którego pan nie udowodnisz.
 — Niech tak będzie. W każdym razie wiedząc, że charakter pański jest poplamiony, nie mogę sądzić, że jest czysty.
 — Ale panna Iza tak sądzi.
 — Ja panu też tylko mówię, jak na małżeństwo z panem patrzy jej ojciec.
 — I pan przypuszczasz, że znajdziesz dla niej