Strona:Pisma II (Aleksander Świętochowski).djvu/104

 — Nie, stryju, ciebie gryzie jakaś boleść, której zdusić nie możesz. Musiało coś zajść w tym nieszczęsnym klubie, o którym ludzie tyle bajek przędą. Mój drogi, czemu ty mnie zbywasz zawsze żartami i nie chcesz powiedzieć, co to za stowarzyszenie?
 Starcie z Urbinem wyczerpało go i osłabiło w nim siłę oporu; ustawa klubu nie zabraniała odsłaniać jego celu osobom zaufanym, więc Radek dał córce rzetelne objaśnienie.
 Wysłuchała go z wielką ciekawością.
 — Każdy ze wszystkich tajemnic się wyspowiadał? — powtórzyła gorączkowo.
 — Ze wszystkich — rzekł Radek.
 — I ty stryju?
 — I ja.
 — I Urbin?
 — Tak. Ach, zapomniałem, oświadczył mi się o ciebie. Czy chcesz pójść za niego?
 Iza nie rzekła ani słowa i zatonęła w rozmyślaniach. Powstawszy, zaczęła chodzić przyspieszonymi krokami po pokoju. Na jej twarzy odbijał się zamęt różnorodnych myśli.
 — Prześpij się stryju trochę, to cię wzmocni — rzekła czule.
 Radek usłuchał tej rady, przeszedł do swego gabinetu, położył na biurku dwa duże klucze, które trzymał w ręku, zdjął tużurek, oparł się na szezlongu i zasnął. Iza wpatrywała się w niego uważnie czas