Strona:Pisma II (Aleksander Świętochowski).djvu/121

 Jako wiele obiecujący krytyk jednego z pism warszawskich i dlatego pobierający aż grosz od wiersza chętnie drukowanych artykułów, mieszkałem do spółki z tyleż obiecującym i tyleż cenionym kolegą w dwu pokoikach na trzecim piętrze, w olbrzymim domu przy ulicy Wielkiej, której nazwa była jedynym zadowoleniem naszej głodnej sławy. Gdym zapalił świecę, spostrzegłem Henryka, stojącego nieruchomie na środku pokoju z oczyma utkwionemi w podłogę.
 — Rozbierz się i siadaj — prosiłem.
 — Zdjął palto i rzuciwszy się na najbliższe krzesło, zapytał:
 — Czy jesteśmy sami?
 — Zupełnie.
 — Bo widzisz — rzekł jakimś przykrym tonem — jeżeli ty jesteś już niepotrzebnym spowiednikiem moich wyznań, to tem bardziej zbytecznym byłby jeszcze ktoś drugi.
 — Ależ mój drogi — zauważyłem zdziwiony – ja wcale żadnych wyznań od ciebie nie żądam.
 — Mimo to przyszedłem tu, ażeby się wyspowiadać przed tobą z pewnych grzechów mojego serca; nie dlatego, że chcę, ale dlatego, że muszę.
 Umilkliśmy na chwilę.
 — Czy nie mógłbyś mnie i siebie uwolnić od tych przykrych zwierzeń? — spytałem zakłopotany.
 — Nie — odrzekł Bukowski i znowu zamilkł.
 Blada jego twarz to obciągała się chmurami, to