Strona:Pisma IV (Aleksander Świętochowski).djvu/160

bojowisku poległych, ściągał im pierścionki — ten najzapamiętalej potakiwał Hermipowi.
 Sofokles. Ale też posiekał go Protagoras, który bronił wniosków Peryklesa z całą swoją sztuką.
 Fidyasz (j. w.). Protagoras? On i to umie?
 Aspazya. Czemu z wami nie przyszedł?
 Sofokles. Obiecał przyprowadzić jakiegoś młodziutkiego filozofa, którego nazywa źrenicą Aten.
 Anaksagoras. Imię tego młodzieńca?
 Sofokles. Sokrates.
 Anaksagoras. Słyszałem o nim.
 Fidyasz. Szpetny jak muza Hermipa.
 Eurypides. Ale można się w nim przejrzeć, jak w najczystszem zwierciadle.
 Aspazya. Ten Hermip, który kilkakrotnie przez różne osoby do drzwi naszych pukał i zawsze je znajdował zamknięte, bardzo mi się teraz podoba, bo przypuszczam, że będzie trapił arystokratów swojemi komedyami. Czytałam jedną: miała smak wody po wymoczonych gałązkach jaśminu. Słaba woń czyniła ją jeszcze bardziej mdłą.
 Eurypides. O, smak jego utworów niezawodnie się poprawi: przejdą one zapachem pieczeni, które autor na pańskich stołach zjada. Bez talentu a za pieniądze trudno opisać drobną muszlę, ale łatwo opluć piramidę. Najmita zaś literacki nie jest obowiązany wyciskać dla swych panów miłość z serca, lecz dla ich przeciwników żółć z wątroby. Arystokraci nabyli Her-