Strona:Pisma IV (Aleksander Świętochowski).djvu/177

jakąż ja mam służbę! Wszystką szczecinę wydrę ci z tego zagwożdżonego łba!...
 Kapros. Pani miłosierna, przebacz najnędzniejszemu, który nie wie, czem zawinił.
 Elpinika (do siebie). Czy mogłam przypuszczać! (do Kaprosa). Wziął ją z sobą?
 Kapros. Wyzwolił.
 Elpinika. Co ty bredzisz?
 Kapros (wystraszony). Gdy Polygnotos mi płacił, nadeszła obywatelka Aspazya...
 Elpinika. Nie obywatelka — plugawcze!
 Kapros. Nadeszła Aspazya, żona Peryklesa...
 Elpinika. Nie żona! Hetera! Powtórz: hetera!
 Kapros. Hetera Aspazya i zaczęła mu coś wymawiać a wreszcie prosić, ażeby niewolnicę jej odprzedał. Dla pięknej Aspazyi nawet ją wyzwolę — rzekł Polygnotos i...
 Elpinika. Dosyć! dosyć! (do siebie). Kundel, i on już będzie latał za tą... O, ja ją wreszcie do budy zapędzę! Zeusie, pomóż mi, tyś wszechmocny. (idzie w głąb sceny do auli i staje przed ołtarzem).
 Kapros. Co ją tak ukąsiło?
 Nora. Pst!
 Kapros. Ani się domyślam...
 Nora (szepcze). Gawronie, przecież ten Polygnotos widocznie w jej sercu leży...
 Kapros. Taki młody, śliczny chłopiec właziłby do serca starej i brzydkiej baby!