Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/008

 — Pan ma to na sprzedaż?
 — Ja na sprzedaż dla panna Hortensya nic nie mam, ale wszystko mam na darowanie.
 — Nie potrzebuję, nie potrzebuję — wołała panna Hortensya, spoglądając ukradkiem na perkalik. Niech pan sobie zabierze.
 — Panno, aniele, czy to ja nie wiem, że mogłabyś lepszą rzecz sobie kupić, ale czemu nie przyjąć ten drobiazg, kiedy ja z otwartem sercem daję?
 Ujął ją za czerwoną rękę i oblizując wargi, wpatrywał się w tłustą jej talię z takim zachwytem, jak gdyby przyspieszony rytm jej skrzypiącego oddechu wszystko mu obiecywał.
 — Panno, aniele...
 Drgnął, uciął nagle, bo drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł Capenko.
 — Idź pan do kaduka! — zawołała panna Hortensya, odtrącając Tabora.
 W jej słowach i geście wyczytał Capenko wyraźny dowód wierności, a domyśliwszy się, że trafił na scenę kuszenia, spytał gniewnie:
 — Skąd ten perkal?
 — Ze sklepu — odrzekł zuchwale Tabor.
 — A gdzie plomba?
 — Co plomba, czy to medal albo order, który nosić trzeba? Ja tego nie sprzedaję, tylko kupiłem, mnie plombę oderwać wolno.