Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/009

 — A mnie wolno zabrać — krzyczał Capenko — to kontrabanda!
 — Co pan gwałt robisz, pańskie miejsce na granicy, pan nie masz rozkazu dom rewidować!
 Capenko jednak nie dał się odstraszyć, porwał perkalik, chwycił Tabota za ramię, krzycząc:
 — Pójdziemy do kapitana, do kapitana!
 — Nie zje mnie, nie zje! — wrzeszczał, opierając się Tabor.
 Ale panna Hortensya, której podczas tego szamotania uśmiech przygasł i rumieńce pobladły, przerażona obawą odpowiedzialności a może i utratą podarku, przybiegła do Capenki.
 — Panie Damianie, mój kochany, najdroższy panie Damianie, daj mu pokój, niech go tam kaczki zdepczą.
 — Czy to on dla pani przyniósł?
 — Nie chciałam — mówiła zawstydzona — a on koniecznie i koniecznie....
 — No — rzekł Capenko — ja daruję, bo ta pani prosi; ale żebyś nie dawał jej rzeczy przemycanych, to ja ten perkalik od pana kupię. Masz rubla!
 — Oj, oj, jaki pan — drwił Tabor — rubla za sztuczkę po 30 centów łokieć! Daj kopiejkę!
 — Nie chcesz pan, to ja darmo mieć będę, a pan jeszcze karę zapłacisz.
 — Weź pan, weź — namawiała panna Hortensya.
 — Juści wezmę, bo co mam ze zbójem robić — rzekł rozgniewany Tabor i wyszedł.