Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/011

prześladuje — Capenko, chociaż ja na niego dotąd nic nie powiedział.
 — A cóżbyś pan mógł powiedzieć?
 — No, nic, bo że pannie Motylińskiej dał dziś sztuczkę austryackiego perkaliku, nie wielka rzecz.
 — Nie kłam pan, Capenko wierny żołnierz.
 — Być może, ale i wierny kochanek.
 — Ja słyszałem, że to pan koło Motylińskiej tańcujesz.
 — Tańcuję koło jej ojca, żeby mi u dziedzica dzierżawę ogrodu przy kordonie odnowił.
 — Na co panu ten ogród, jeśli ja krzaki przy nim wyciąć każę?
 — Pan major znowu mnie przytyka. Czy ja graniczny złodziej; kto widział, żebym w tych krzakach co ukrył?
 — No, może jeszcze zobaczymy.
 — Niech pan major takie rzeczy nie gada, bo słuchać przykro. Nie ma pan co do Szczurowy — ja tam jadę.
 — Nic.
 — Ja kawy dla pani przywiozę.
 Tabor oddalił się.
 Przeszedłszy granicę, o kilka staj za nią spotkał leżącego przy drodze, znanego w okolicy Postułkę. Był to jeden z najzręczniejszych kontrabandzistów, zuch, który się chwalił, że jeszcze w życiu nie rozmawiał ze strażnikiem granicznym, nie mając przy sobie jakiegoś