Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/013

 — Capenkę? Łapie, jak każdy inny... Ale on wam podobno czego innego przemycać nie pozwala...
 — Głupie gadanie. On mnie postanowił zgubę, przed kapitanem zadenuncyował i ciebie także.
 — To i co ma innego robić. A zresztą, na nim dyabeł nie długo stąd wyjedzie.
 — Jakto?
 — Za miesiąc kończy mu się służba, bierze odstawkę i idzie do domu.
 — Postułka, ty wiesz na pewno?
 — Cóż to za wielka tajemnica, wszyscy wiedzą.
 — Bogu dzięki, Bogu dzięki! To ja jemu dam na drogę. Prawdziwe szczęście, ani się spodziewałem. Aj, aj!
 — Ogród wydzierżawiliście?
 — Nie jeszcze.
 — Przecież trzeba się upewnić, a dobrze byłoby i tę chałupinę, co w nim pustką stoi, wynająć i Kosa osadzić. Jaki tam loch, widzieliście?
 — Nie.
 — Ba, dobry! No chodźmy do wsi, trzeba zaradzić, żeby kto płótna nie wyszpiegował.
 Postułka wstał i z Taborem poszedł ku blizkiej austryackiej wiosce, gdzie była ukryta kontrabanda, którą do Królestwa przeprowadzić chcieli.
 Koci, do zwierzęcej bystrości posunięty wzrok Postułki nie dojrzał jednak, że za nimi z daleka śledziło orle oko Capenki. Grefreiter długo przyglądał