Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/015

 — Ot zobaczył pana i pomyślał prosić.
 — Co nowego?
 — Sprzedajcie mi ten ogród co Tabor dzierżawi.
 — A tobie na licha? Za dwa miesiące odchodzisz.
 — Jak sprzedacie, nie odejdę.
 — W głowie tobie czort głupstwo wysiedział, chcesz się tu osiedlić? Toż na Podolu masz rodziców.
 — Możeby przyjechali.
 — Człeku, co tobie? Czyś ty się tam nie wychował, że chcesz starych tu zwłóczyć? Pewnie kanalia polubił dziewczynę — hę?
 — Już nie odrobić.
 — A którą?
 — Motylińską.
 — Hulaj głupi! A to oszalał — nie znalazłbyś między swemi ładniejszych?
 — To i cóż, ta się podobała.
 — I myślisz się żenić?
 — Koniecznie. Powiedziała, żeby kupić kawałek gruntu i z tem przyszedł do pana.
 — Nie sprzedam, gubić cię nie chcę. To zwodnica.
 — Nie gańcie panie, płocha malutka, ale się uspokoi.
 — Ho, ho, nie na tym świecie. A masz pieniądze?
 — Sto piędziesiąt rubli zebrał.
 — Nie starczy.
 — Pożyczę.
 — Wtedy gadaj.
 — Nie wydzierżawicie panie Taborowi?