Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/017

posłucha i może jakie słówko wtrąci: »Przenajukochańszy rodzicu...«
 — Fe — zawoła panna Hortensya — kto pisze: »przenajukochańszy« i jeszcze »rodzicu.« U nas się mówi: »kochany tatu i mamciu.«
 — Dobrze — rzekł Capenko — poprawiając nagłówek listu, poczem czytał dalej. »Z łaski Boga i zapomocą mojego miłościwego patrona, wybrałem sobie za żonę...«
 — Tak źle — przerwała panna Hortensya — trzeba napisać: serce moje miłością udręczone i pałające...
 — To piękniej — mówił gefreiter, zapisując podyktowane słowa. »Pałające do Hortensyi...«
 — Co znowu? O pannie porządnej tak się odzywać! »Do Wielmożnej Panny — przez duże P — Hortensyi Motylińskiej, córki rządcy dóbr Przesmyk...«
 Capenko z zachwytem przeniósł na papier te słowa.
 — »Bardzo ona piękna, rosła, zdrowa, troszkę tylko przytłusta...«
 — Tfu — splunęła panna Hortensya — piszesz pan jak o dworskiej dziewce. Przytłusta, przytłusta!... Panna Kulicz z Wólki Gałeckiej, co jak drzazga wyschła, to lepsza. Wolę być taką, jak jestem, niż żeby mnie można było przeciągnąć przez dziurkę od igły.
 — Więc jak? — spytał zawstydzony Capenko.
 — Tabor to umie się wyrażać — odrzekła panna Hortensya. — On mówi na mnie: anioł, a panu jak się podoba.