Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/022

że ja z niego kontrabandzistom kryjówkę zrobiłem. Słyszę, że i w chałupie coś schowali?
 — Tylko woreczek jedwabiu.
 — Urwisy.
 — Cóż tak płaczliwie mówisz?
 — Pismo dziś od matki otrzymałem, ojciec umarł.
 — O, to głupio. Ale na cóż ci teraz ogród? Jedź do matki, gdy uwolnienie z wojska dostaniesz.
 — Napisałem, żeby tu przyjechała.
 — Człowieku, tyś nie wart mieć matki. Starą kobietę przez tyle świata wlec będziesz?
 — Przyjedzie żelazną drogą.
 — Ty przeklniesz kiedyś tę dziewkę, co cię tak opętała. Nie, ogrodu nie sprzedam, kup sobie inny.
 — Nikt do zbycia nie ma. Zmiłujcie się.
 — Nie dziś. Jak będziesz się żenił, przyjdź do mnie, pogadamy.
 — Pamiętajcie o mnie, panie.
 — Lepiej ty sam o sobie nie zapominaj.
 Jakkolwiek Bróg ogrodu jeszcze nie sprzedał, a nawet nie wiadomo było, ile zań zażąda, to przecież Capenko wyszedł weselszy.
 Gdy smutek długo się wpatruje w prostą naturę człowieka, jeden uśmiech radości zdoła go czasem rozproszyć. Od wczoraj gefreiter nie widział kochanki, do niej więc na chwilę pobiegł. Zbliżając się ku jej mieszkaniu, rozmyślał w duszy, czy mu wczorajsze