Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/049

głodna i strudzona, szła ostrym krokiem. Na trzeciej wiorście odpoczęła. Jakiś przejeżdżający obywatel, spostrzegłszy u jej nóg rybę, kazał stanąć.
 — A co to macie? — spytał.
 — Jesiotra — odrzekła Chawa z bijącem sercem.
 — E, jesiotra — bąknął wzgardliwie i pojechał dalej.
 Może w Puławach każdy tak kiwnie? Chawa porwała się i ruszyła w drogę. Po dwu wiorstach znowu spoczęła. Rozmyślając nad swojem strapieniem, ujrzała nadjeżdżającą w tymże kierunku biedkę, na której obok furmana siedział zabrany po drodze żyd. Znany w Kazimierzu roznosiciel listów, dymisyonowany żołnierz, wyklęty z ambony i obijany w magistracie pijak, jechał z pocztą i na własny rachunek wziętym pasażerem.
 — Franek, Franek! — wołała — poczekaj.
 — Czego? — odrzekł furman, zatrzymując konia.
 — Weź mnie do Puław.
 — Chyba doprzężecie swoją rybę, bo moja szkapa nas nie uciągnie.
 — Czy to daleko — trzy skoki zająca.
 — To skaczcie.
 — Nie gadaj, nie gadaj.
 — Ale gdzie usiądziecie, Mośkowi na kolanach?
 — Znajdzie się i dla mnie miejsce.
 Nie czekając pozwolenia, zaczęła się wdrapywać.
 — Dawać naprzód złotówkę — wołał Franek.
 — Głupiś, ja cię nie skrzywdzę.