Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/050

 Pojechali.
 — Dlaczego ty dziś z pocztą jedziesz? — spytała.
 — Jędrzejowi dziecko umarło — odrzekł Franek — mnie pan wysłał. Czort nie robota.
 — Lepiej z listami miasto obchodzić i na wsie piechotą latać?
 — Niby latam! Pies by tam buty zdzierał. Trzeba list do jakiego dworu odnieść, to szukam furmanki. Jest — dobrze, nie — to czekam. Papier nie kwiatek, nie uschnie.
 — A jak pilno?
 — Mnie nie pilno, chyba karman pusty.
 — Dużo miewacie listów na wsie?
 — Czort liczył. Toć wszystkich nie odnoszę, tylko te, co napisane, żeby przez posłańca wyprawić i co panowie sobie z poczty każą do domu dostawiać, za kwitem, zakaźne, strachowe.
 — Dobrze ci za drogę płacą?
 — Ot, bzdura. Czasem kopiejek dadzą, a czasem kaszy. Ja temu z Uściąża powiedział w tamtą niedzielę, że ja nie wróbel, żeby on mnie kaszę sypał. Z Polanówki dobry szlachcic: wczoraj rubla za list rzucił.
 — Rubla! — zawołała wzruszona Chawa. Toć do Polanówki nie ma mili drogi.
 — Sześć wiorst. Łyknął sobie człowiek parę stakanków, poczhalterowi się sprzeciwił, poczhalter w szeję, ja jego wyrugał. Mówił, co mnie odprawi — sobaka. No już poczta niedaleko, żydy wysiadać.