Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/051

 Chawa zeskoczyła.
 — Bóg zapłać — rzekła.
 — Co, psia wiaro, ja do twego boga mam iść po zapłatę? Złotówkę dawaj.
 — Franek, ty oszalał. Za kawałeczek drogi złotówkę!
 — Jak dziesięciu kopiejek nie położysz, kawał ryby sobie ukroję.
 To mówiąc, wyjął nóż, gotów do spełnienia groźby.
 — Szelma, co robisz! — krzyknęła rozpaczliwie żydówka — masz, masz zbóju.
 Wyrzuciwszy jesiotra i ściągnąwszy opłatę od Mośka, Franek gwiżdżąc pojechał dalej. Chawa ze swym ładunkiem na plecach pośpieszyła tąż samą drogą i zwróciła się w aleję ku Instytutowi Maryjskiemu. Tam najpewniej spodziewała się sprzedać. Zaraz na wstępie jednak spotkał ją zawód. Gospodyni bowiem objaśniła ją, że wszystkie artykuły żywności nabywa tylko większemi partyami i że kilkanaście lub kilka jesiotrów chętnieby wzięła, ale jeden nie przedstawia dla niej żadnego użytku.
 Opuszczając Instytut, Chawa się rozpłakała. A jeżeli wszędzie odmówią? — pomyślała. Ryba długo czekać nie może. Wlokła się przez ulicę z jesiotrem na plecach, w nadziei, że kto z przechodniów ją zaczepi. Gapiów zgromadziło się dużo, ale nikt nie zatargował. Wreszcie jakiś niemłody jegomość, przystanąwszy, zapytał:
 — Dla kogo to?