Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/060

piękności, z przyjemnością pogłaskał ją pod brodę i rzekł:
 — Powiem panu Chrząstkiewiczowi, ażeby mi listy zawsze przez ciebie przysyłał.
 Chawa ukłoniła się pokornie i odeszła. I tego dnia przeznaczonem jej było zjeść z dziećmi kolacyę wystawną.
 Już wróciła na pocztę z pokwitowaniem, a Chrząstkiewicz jeszcze raportów nie ukończył. Z doniesieniem władzy, że dwie rekomendowane korespondencye przez pocztyliona w drodze zatracone zostały, załatwił się prędko; ale z raportem do burmistrza, śmiertelnego swego wroga, żądającym przyaresztowania Franka, daremnie od godziny się pasował. Zmieniał wyrażenia, kreślił, przepisywał, nareszcie po długich mozołach wypracował akt, który zdaje się odpowiadał w zupełności jego powadze i ważności wypadku.
 — Frankowi dałem dymisyę — rzekł do Chawy dumnie, otrzepując o stół pióro z atramentu — jeżelibyś służyła dobrze, dałbym ci posadę roznosicielki.
 Żydówka ukłoniła się, dziękując niemem poruszeniem ust. W tej chwili weszła służąca.
 — Czy pan będzie jadł jesiotra na zimno? — spytała.
 — Ach, prawda, zawołał Chrząstkiewicz, ileż ci się należy za tego jesiotra?
 — Drobna rzecz — odrzekła Chawa.
 — No przyjdź wieczorem po listy.
 Wyszedł. Dnia więc 13 lipca 18** roku Chawa Ru-