Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/088

 Przykry dreszcz przeleciał po nerwach Kruga.
 — No te — odrzekł — co ja przeszla sobota dal.
 — Nie przypominam sobie.
 — Pan Bóg, wy nie przypominacie sobie moje pieniądze!
 — Nie, ale zresztą jeśli je wziąłem, to oddam.
 Tak się skończyła pierwsza w tym przedmiocie interpelacya. Za kilka dni wystąpił Krug z drugą.
 — Co za cztery ruble w łeb wam zajechały? — spytał już gniewniej Czapla.
 — Te, które z moja kieszeń do wasza wyjechali.
 — Nie trzeba było ich puszczać.
 — Nie trzeba było wyciągać.
 — Cicho podły kartoflarzu — odburknął się Czapla — ja z cudzych kieszeni nie wyciągam!
 — Gniewać się nie ma o co, po bruderski dal, po bruderski żądam — uspokajał zakłopotany Krug.
 Mimo widocznego niebezpieczeństwa z zuchwałym przeciwnikiem, nie zrzekł on się myśli wydobycia od niego swej należności. Walka o pieniądz była jedyną, w której zajęczego serca Krug mógł się stać lwem i nie ustąpić przed najgroźniejszą mocą. Przekładając zawsze zgodę nad kłótnię, i tym razem spór zawiesił; ale widocznem było, że go znowu kiedyś daleko energiczniej podejmie i do końca doprowadzi. Po kilkudniowym namyśle postanowił jeszcze ostatecznie dłużnika nacisnąć groźbą procesu.
 — Słuchajcie wy — rzekł do niego — dla czego