Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/099

szeroko i ponętnie rozbrzmieć w okolicy, młody Boruta się nie pojawiał. Brzost długo jeszcze wywiadywał się, nareszcie machnąwszy ręką, całkiem o kerlu mówić przestał. Upłynęło lat siedem. Jednego dnia parobek dworski, spotkawszy owczarza, zagadnął go:
 — To i mamy napowrót Klimka.
 — Jakiego Klimka?
 — No, juści Borutę, tego, co z wami zimował.
 — Jest tutaj?
 — A jaki fryc! Nie poznalibyście go. Zgodził się do pługa.
 Brzost nic nie odrzekł i wrócił do owczarni.
 Położywszy się na słomie, zaczął rozmyślać. Doznał jakiegoś przyjemnego dreszczu, ale zarazem obudziły się w nim uśpione uczucia gniewu.
 — Dam po łbie batem, jak tu zajrzy — szepnął.
 W tej chwili do owczarni wszedł Klemens. Rzeczywiście, wyglądał elegancko. W czarnej kamizelce, z której wysuwały się rękawy czerwonej koszuli dymkowej, w długich nowych butach, w świeżej czapce niebieskiej, osadzonej na wytłuszczonych włosach, z cygarem w ustach, nad któremi, pod przypłaszczonym nosem, zaczął się wysypywać jasny wąs, wszedł on śmiało i stanął na progu.
 — Morgen! — zawołał junacko.
 — A co to — krzyknął Brzost — nie widzisz, że tu słoma — z cygarem wchodzisz!