Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/100

 — Toć je w gębę wetknąłem, nie w snopek — odrzekł Boruta, nadrabiając miną.
 — Pójść stąd, żebym go głębiej nie wetknął.
 Klemens wyjął z ust cygaro, opluł je i zgaszone schował do kieszeni.
 — Czemuż to dziadek — rzekł, zbliżając się łagodnie — tak mnie wypędza, jak wilka. Przecież wam drzazeg za paznokcie nie biłem. A że poszedłem w świat, toście kazali.
 — Kazali! — krzyknął stary — jużci całe życie w torbie nosić cię nie mogłem, żebyś z niej chleb wyjadał, a dopóki trzeba było, tom od miski nie odganiał.
 — Albo to mówię? Ale kiedy musiałem swojej miski poszukać, to musiałem.
 — O, ja wiem, zostałeś panem i dlatego nie chciałeś się nawet dowiedzieć, czy stary nie zdechł gdzie pod krzakiem. Jużci, pan taki — to nie Burek, który zaraz przyleci, jak krzyknę: do nogi. Pal dyabli głupich.
 — Ja, pan? Bo po siedmiu latach mam czem skórę przyodziać. Nie gadalibyście po próżnicy. Żebyście wiedzieli, po jakiej to ja drabinie lazłem, zanim wylazłem, ile się szczeblów złamało...
 — Zkądże miałem wiedzieć — rzekł, widocznie ugłaskany Brzost, podciągając za uszy skurczoną u buta cholewę.
 — O, może i wam w młodości tak bieda nie do-