Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/109

psia paro, gdzie bat mi zawlokłeś, a ty szelmo, bodaj cię...
 Kopnął psa, który zaskowyczał przeraźliwie, zaczął się kręcić bezmyślnie, wreszcie wybiegł z owczarni.
 — Panie Brzost! — zawołał rządca.
 — Co pan każe?
 — Powtarzam, że ja panu nic nie rozkazuję, bo jesteś wolny. Chcę tylko poradzić, ażebyś pan, przespawszy się, poszedł ze swoim towarzyszem na przechadzkę.
 — Co to ma znaczyć, proszę pana?
 — To ma znaczyć, że od jutra będziesz pan pasał tylko swego Burka, bo ja pijaków nie trzymam.
 — Alboż...
 — Milcz, zabieraj swoje łachmany i precz!
 Słowa te, wypowiedziane gniewnym tonem, przebudziły Borutę.
 — Łotrze! — krzyknął Klein — to ty zgodziłeś się po to, żeby mi ludzi rozpajać, owczarnię zaswędzać jakąś śmierdziuchą! Oddawaj zadatek i wynoś się gałganie, bo cię kijem przemierzę.
 Boruta wytrzeszczył oczy, zbierając myśli, które mu wódka jeszcze rozpraszała, nareszcie nachylił się poziomo i z rozpędem uderzył głową Kleina w brzuch tak silnie, że ten padł w znak na słomę. Nie rzekłszy ani słowa, wyszedł.