Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/114

 — Nie poznajecie pewnie — Klemens.
 — A! — odrzekła, przyglądając mu się uważnie, gdy ją pocałował w rękę. Skądże?
 — Ze świata. Cóż tu słychać?
 — A słychać. Kaśka ot leży, bo febra ja trzęsie, a stary ledwie dziś do szopy nogi zawlókł.
 Z pod kożucha na łóżku odezwał się lekki jęk.
 — Czy stróżuje?
 — Stróżuje — z rydlem. Drogę sypią do Rybnika. Gdzież ty teraz?
 — Tu mnie dziś zgodzili i dziś wypędzili.
 — Za co?
 — Bom się na godzinkę spać położył.
 — To jaskinia, nie dwór! Żeby ziemia się pod nim zapadła. Gdzież wracasz?
 — Nie wracam, pozostanę tu tymczasem, oddacie mi połowę chałupy.
 — Człowieku! — zawołała oburzona Janowa — nie boisz ty się Boga? Młody, zdrów, zabierać nam tę głupią izbę!
 — A ona wam po co?
 — Na dworze prosiaki uwiążę, czy to psy?
 — O, spleciemy chlewek, będą stały.
 — Okien niema, przez pułap się leje.
 — Gdybym na drodze sypiał, jeszcze bardziej by się lało.
 — Tfu! — splunęła Janowa — wilcze ślepie! Z ołtarza by zdarł.