Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/118

 — Katarzyna! — odezwał się skrzeczący głos z sieni.
 Wybiegła.
 — Prosiaki kwiczą — krzyczała matka — a ty zęby suszysz przed chłopem. Ja ci je porachuję!
 Jak tylko groźby ucichły, Boruta wyszedł z domu; dokąd — ściśle nie wiedział. Rozejrzał się po niebie, popatrzył w jednym i drugim kierunku drogi, uciął sobie pręt z wierzbiny i ruszył pogwizdując w pole. Oczekiwał on stryja, z którym chciał się rozmówić co do możliwości dostania roboty; ale że słońce jeszcze było wysoko, więc szukał dla reszty dnia jakiejś rozrywki. Odnajdę Brzosta — myślał sobie — i pogadam, może...
 Na tę samą miedzę, po której szedł Boruta, wyjechał z za krzaków jakiś mężczyzna na wielkim, ciężkim trakenie.
 — Rządca, czy nie rządca, a jużci on — szepnął Klemens, uczuwszy lekkie drżenie w nogach.
 Klein poznał go z daleka, podciął konia i zbliżywszy się, osadził gwałtownie.
 — Co tu robisz? zawołał po niemiecku.
 — Idę — odrzekł Boruta.
 — Przez czyje pole?
 — Przez szląskie.
 — Ty zbóju! — krzyknął Klein, zamierzywszy się szpicrutą.
 Klemens chwycił konia za uzdę.
 — Ostrożnie, bo ściągnę i umiarkuję.