Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/125

Więc ciągnął Brzost nędzne życie i nie umierał, chociaż doliczył się lat 80 z okładem.
 A gdzież w ciągu tego długiego czasu był i co robił Boruta?
 Nadszedł rok 1879. W lipcu obiegła po tarnowickiej kopalni ołowiu smutna wieść, że liczba robotników zostanie zmniejszoną. Jakoż pewnego dnia zarząd górniczy ogłosił im ten smutny wyrok. Przeszło 150 wynędzniałych, zasmolonych mężczyzn, kobiet i dzieci otoczyło wejście do szybów, wiodąc leniwą, ciągle przerywaną rozmowę.
 — Pono do węgla potrzebują — mówił jeden.
 — Gdzie? — spytało kilka głosów.
 — W Budziszynie.
 — Chwat! — odezwał się stary robotnik. W Budziszynie niedługo ludzi kopać będą.
 — To w Gliwicach!
 — Ot głupie gadanie — rzekła stara kobieta. Wczoraj Maciej stamtąd przyjechał, powiada, że także rozpuszczą.
 — Nie będzie roboty, to pójdę do Obera i...
 — Daj pokój z pięścią. Żeby nie ty, możeby nas nie wygnał — zawołali dwaj górnicy.
 — Żeby nie ja, tobyście psom kości wydzierali. Flaki! Oni mi będą teraz przymawiać!
 — Bo prawda.
 — Jak dam w gębę, to także będzie prawda.
 — Daj!