Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/128

 — Ale ominęliście jeden.
 — Utrzyj sobie nos, głupi, który ominąłem?
 — No ten.
 Owczarz zaczął macać palcami i choć przekonał się o słuszności uwagi chłopca, gderał:
 — Mądry, bo ma oczy. Kiedy ja je miałem, urwisie, to o wiorstę mogłem odróżnić, czy owca leci, czy baran.
 — Nie sztuka — rzekł chłopiec — baran ma rogi.
 — Osioł jesteś, a mały baranek gdzie ma rogi?
 — Na głowie.
 — Och, ty capie, tobie one wyrosną.
 Podczas gdy Brzost tak się z małym kramarzył, na progu stanął człowiek z dziewczynką, któregośmy widzieli przy tarnowickiej kopalni. Rozejrzał on się po izbie i zatrzymał wzrok na starcu.
 — Dziadku — rzekł Wicek — czegoś chcą.
 — Kto?
 — Nie wiem.
 — Co gadasz, ciemięgo?
 — Przyszli.
 — Kto tam? — zapytał owczarz.
 — Klemens Boruta — odpowiedział przybyły.
 — Klemens... Boruta — powtórzył Brzost, opuszczając plecionkę koszyka — Klemens, biedny mój chłopaku, żyjesz? Gdzie jesteś, nie widzę cię, nie zobaczę, oślepłem, pójdźże, daj rękę Brzostowi...
 — To wy, Brzoście? — rzekł Klemens zdziwiony.