Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/137

jąć? Gwiazdy na niebie liczyć, czy wodę w rzece mierzyć?
 W słowach Boruty widoczna była plątanina starganej nieszczęściem myśli. Rzucał je bez ładu, chciał gniewem kogoś ugodzić i nie widział celu.
 — Ty połknij groch — zawołał do Marcysi wysypującej z garnka ugotowany obiad, ja połknę ciebie, Brzost — mnie, będziemy syci. Do tego przyjdzie, niedaleko... Rymarz w domu?
 — Pojechał — bąknęła dziewczyna.
 — Ha! — zawołał, zrywając się z tapczana — podpalę kiedy tę chałupę, bo mi już życie obmierzło!
 — Klemensie! Klemensie! — uspokajał go Brzost.
 — Ja wiem, że mię tak ochrzcili, nie przypominajcie. Jedz mała, nie czekaj na mnie. O, żeby nie ty, puściłbym się w świat i nie oparł aż tam, gdzie biedy niema.
 — Mówią — odezwał się Brzost — że do Polski potrzebują dużo ludzi.
 — Plotą, a wy słuchacie i nie rozumiecie. Jak roboty niema, każdemu się ona śni, że gdzieś jest. Toć gadają, że i pod Wiedniem do wałów potrzeba. Więc cóż? Czy kareta po mnie zajedzie, czy kolej dowiezie? Do Polski — to raj! Znam takich, co do tego raju w kapocie poszli, a bez kapoty wrócili.
 — A ja znam takich, co tam dużo zrobili pieniędzy!
 — Może ukradli. Niby to raz kosztowałem pola-