Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/144

 — Ha, pójdę i ja.
 Poszli. Landrat mieszkał o milę drogi. Przed domem jego stała gromada ludzi, wynędzniałych, obszarpanych, drżących od zimna i chwiejących się od głodu. Szeptali oni coś znacząco między sobą. W duszę nowoprzybyłych wstąpiła nadzieja.
 — Żeby nie miał dać, toby nas nie wołał — mówiła jakaś kobieta.
 — Ale gdzież tyle zboża?
 — Pewnie w magazynach, tylko kwitki napisze.
 Nareszcie wyszedł landrat.
 — Moi kochani — rzekł po niemiecku — bądźcie spokojni, wczoraj zdałem raport i wezwałem dla was pomocy.
 Gromada zaczęła się rozchodzić.
 — A gdyby zajść do księdza — szepnął rymarz.
 — Dobrze — odpowiedział z rezygnacyą Boruta.
 Przybyli na plebanię. Właśnie proboszcz wychodził z domu.
 — Czego to chcecie?
 — Porady, księże dobrodzieju — mówił rymarz — nie mamy co jeść, dzieci mrą z głodu.
 — Cóż ja wam poradzić mogę, moi kochani. Jeśli Bóg się nie zmiłuje, człowiek nie pomoże. Cudu trzeba i cud będzie, boście tego godni. Niebo nie karze ze złości, ale z miłosierdzia. Ono nad wami się zlituje. Bóg was wszystkich policzył, nikomu zginąć nie da, gdy nie zechce. Modlę się za was.