Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/155

 — Gdzie Marcysia?
 — Oho! wysoko. Modli się za was.
 — Umarła? — krzyknął Boruta.
 — I lepiej.
 Głęboki, rozpaczliwy jęk wydobył się z piersi Klemensa, który zamknąwszy cieknące łzami oczy, leżał długo niemy.
 — Brzosta wyrzucili?
 — Wrzucili... do grobu.
 Boruta znowu zamikł i zapadł w stan bezwładności. Zaczął na jawie, czy we śnie majaczyć i głośno szlochać. Podczas płaczu wymawiał ciągle imię córki i owczarza, skarżył się i żalił.
 Felczer znalazł go bardziej osłabionym i rozgorączkowanym.
 — Czy nie zjadł czego?
 — Nie — odrzekła Rafałowa — dowiedział się, że córka i owczarz umarli.
 Przez kilka dni trwał stan niezdecydowany. Nareszcie Boruta obudził się. Patrzył jak wprzódy, rozglądał się, ocierał łzy i milczał. W końcu spytał:
 — A kto też, moja Rafałowo, uratował mnie i dał to wszystko?
 — Chyba komisya, ksiądz albo landrat — odrzekła.
 — Ksiądz albo landrat? — powtórzył Klemens.
 — Ano juści, przecież to do nich przysyłają pieniądze z zagranicy... z Warszawy... polaki. Wszystkim głodnym dają, nietylko wam.