Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/167

 — Nie, Lorenz, nie.
 Oniemiał, bo była to nowina niespodziewana, chociaż całkiem naturalna. Długo chodził po pokoju, ciężko wzdychając i szarpiąc podbródek, nareszcie stanął przed żoną.
 — Tak — szepnął — Pan Bóg gniewa się na mnie i wskazuje mi drogę poprawy.
 — Jaką? — spytała obojętnie kobieta.
 — Nie może on błogosławić rodziny, w której mąż modli się inaczej, a żona inaczej.
 — O, nie żądaj ode mnie tej ofiary — zawołała boleśnie — nie zmienię mojej religii.
 — Ale ja zmienię moją — rzekł z wysiloną stanowczością.
 Podała mu rękę i uścisnęła go.
 — Dziękuję ci; to będzie lepiej, daleko lepiej.
 Zaczął ją całować i pieścić tak zawzięcie, że zaledwie rzewną prośbą powstrzymała te czułości w uwzględniających jej stan granicach.
 — Zobaczysz — mówił — będziesz zdrowa, rumiana, tłusta jak dawniej. Dzieci mamy dosyć. Bóg widzi, że więcej nam nie potrzeba. Przy jego pomocy dostanę lepszą posadę. Wtedy pojedziemy w góry szląskie, jak cię kocham, pojedziemy. To już postanowione.
 Mimo to noc spędził niedobrze. Snu złapać nie mógł, rzucał się na łóżku, wzdychał, szeptał do siebie i dopiero nad ranem zasnął. Upłynęło dni kilka, a on