Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/176

byli, zamiast zuchwalca widząc tchórza, który trząsł się, jak gdyby go opętał dyabeł strachu. Mimo to gniew ogarnął zgromadzenie. Zaczęto szemrać, wykrzykiwać, powstała wrzawa, którą uśmierzył mówca, zawoławszy:
 — Szanowni słuchacze! Skończyłem, a prezydującego proszę, ażeby temu panu dał głos.
 — Jak się pan nazywasz? — zapytał prezes.
 — Trinkbier — odpowiedział tenże, zachwiawszy się na nogach.
 — Pan Trinkbier ma głos.
 Ale Trinkbier pozostał na miejscu. Nie miał siły ruszyć się, stracił zupełnie świadomość położenia, trząsł się jak galareta, wodząc bezmyślnym wzrokiem wokoło.
 — Na mównicę!
 — Dobądź języka!
 — Najmita!
 — Warczeć umiesz — a szczekać nie!
 — Agent!
 — Szpieg!
 Wśród tych złorzeczeń i hałasów kilku najzacieklejszych porwało go i zaciągnęło ku estradzie. Trinkbier stanął i otarł perlisty pot z czoła.
 — Słuchamy!
 On ciągle milczał.
 — Pan zrzekasz się głosu? — spytał prezes.
 Trinkbier kiwnął głową.