Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/187

osi i ani jednej gościnnej kołdry, dla rozczarowania wszakże mego arystokratycznego kolegi spytałem przechodzącego parobka:
 — Pan w domu?
 — Ale, gdzieby! — odrzekł, ruszywszy ramionami, jak gdybym go zagadnął, czy wiatr, który mu wczoraj czapkę zrzucił, wieje jeszcze na polu.
 — Wyjechał?
 — Jeździ — pono teraz ogląda gdzieś bazianty.
 — Macie bażantarnię?
 — Bogać tam!
 — A bryczkę?
 — Juści była, ale jak raz zawadził, tak posła!!
 — Przenocować we dworze nie można?
 — Pokojów jest dosyć, ale zeby tak posłania, nie widziołem. Siedzi tam juz dwa dni Aron i ceka na pana, to musi sobie łokieć pod łeb podłozyć i tak się przespać.
 — Dobrze mu tak — pomyślałem — bo to on pewnie, zahipotekowawszy swoją należność na Przytyku, nie chciał, ażeby tę wioskę przezwano Sans souçi.
 Doszliśmy do pierwszej chałupy.
 — Czy tu myślisz dostać bryczki? — zapytał ironicznie Józef.
 — Zajdźmy — jakiś płacz słychać.
 — Pewnie pijany Maciej wrócił z jarmarku i częstuje dzieci kułakami.
 Wązkie opłotki chrustowe łączyły z gościńcem za-