Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/194

Właściwie nawet zapomniałbym zupełnie o jego istnieniu, gdyby nie nasza przygoda z osią w Przytyku.
 — Długo panowie zostajecie jeszcze w uniwersytecie?
 — Skończyliśmy już kursa i jedziemy odpocząć — odpowiedział Józef.
 — A powinszować, powinszować — zawołał Wilkołyski i uścisnął nam ręce.
 Lokomotywa gwizdnęła, dojeżdżaliśmy do stacyi.
 — Kochany sąsiad — rzekł ujmująco nasz znajomy do Józefa — nie odmówi mi wraz ze swym kolegą wielkiej przyjemności. Jest już wieczór, ciemno, macie panowie trzy mile do domu, zanocujecie u mnie — zgoda?
 Daremnie w ścisłem ze mną przymierzu Józef wymawiał się od tych zaprosin. Wilkołyski umiał tak nas skruszyć swemi serdecznościami, że musieliśmy uledz.
 — Zróbcie to — mówił — dla człowieka, który was szczerze pokochał i który również niedawno opuścił ławę uniwersytecką.
 — Gdzie pan kończył? — zagadnął Józef.
 — Spytaj pan, gdzie nie kończyłem! — odparł Wilkołyski, chwycił oba nasze tłomoczki, a gdy drzwi od wagonu otwarto, podał je posługaczowi kolejowemu.
 — Wysiedliśmy. Marcinek, stale najmowany furman Józefa, spostrzegłszy nas, podbiegł, zdjął czapkę i kłaniając się, rzekł do mnie wesoło: