Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/197

się wczoraj z kantarów i jak wpadły na płoty, tak sobie het pościerały nogi.
 — A nie mogłeś zaprządz do powozu?
 — Kiedy jaśnie pani kazała po siebie przysłać, a kareta za ciężka.
 — To furman! Cztery konie okaleczył i jakiś grat tu przywlókł. Przepraszam panów — rzekł zwracając się do nas — za tego gapia i za niewygodę, na jaką mimowolnie narazić was muszę.
 — Jedźmy bryczką Gołębskiego — wtrąciłem, podsuwając najszczęśliwsze rozwiązanie komedyi.
 — Tak źle jeszcze nie jest — odparł Wilkołyski — przelecimy szybko.
 Usiedliśmy z podkurczonemi i pomieszanemi nogami, jak na czułych szalkach równoważąc ciągle pochylenia wolanta.
 — A trzymaj konie mocno — upominał Wilkołyski — żeby się nie zlękły i nie zbiegały.
 One też, jak gdyby dla dogodzenia swemu panu, nie słuchały rzęsistych smagań furmana i nie dały nawet lekkim truchtem powodu do obawy. Za nami, gwiżdżąc sygnały pocztowe, jechał Marcinek, rozparty na swojej szerokiej bryce, którą Gołębski oszczędny gospodarz i wróg zbytku, zwykł był w porze roboczej wraz z końmi najmować dla przywiezienia syna. Ach, z jakąż tęsknotą zgnieciony i połamany na pańskim wolancie, oglądałem się za tym prostym, drobnoszlacheckim korabiem! Jedyną rozkoszą była piękna,