Strona:Pisma I (Aleksander Świętochowski).djvu/208

chłopi, podparłszy ramionami kłonice, pomagali wyprężonym zwierzętom, zachęcając je do wysiłków.
 — Ho, ho, dalej małe, uuup!
 Ale małe, szarpnąwszy kilkakrotnie, stanęły. Starszy wieśniak zbliżył się do nich, pogłaskał po głowach i grzbietach, mówiąc:
 — Odpocznijcie sobie. Psia góra!
 Woźnica mój, chcąc rozszerzyć sobie przejazd, zawołał:
 — Na prawo!
 — A to włóż jarzmo i ściągnij na prawo — ofuknął go młodszy. — Patrzcie go, jaki chwat z morskiej piany.
 Miał słuszność, broniąc zmęczonych bydląt, ale mój furman odparł:
 — Muszą być »frajcuzy« — delikatne.
 Odpłacono mu za tę uwagę radą, której powtórzyć nie mogę.
 Wydostaliśmy się wreszcie na szosę. Wlokły się po obu jej stronach ciężkie bryki i wozy w kierunku miasta. Pod stacyą kolei uwięźliśmy między nimi, a zwłaszcza jedna fura tarcic, ciągniona przez woły, zagrodziła nam drogę. Śród wzajemnych wymysłów utorowano wreszcie przesmyk, którym mieliśmy przemknąć. Podrażniony wszakże mój Łukasz, zaciął batem w przejeździe najmniej winne woły. Właściciel ich ryknął, skoczył ku nam, za nim pośpieszyli jego towarzysze, a ponieważ przed zamkniętą rogatką kole-