Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/036

 — Bo ma brzuch rozlazły. Jeśli jej trupa przywiążesz na dnie, to go zje.
 — Wy gadacie, a ogień nam antylopę pożera. Zdejmujcie — już dobra!
 Zbliżyła się nieśmiało grupia kobiet i stanęła w pewnej odległości.
 Pierwsza kobieta. Nie zapominajcie o nas, bo głód warczy nam w brzuchach i zjada wnętrzności.
 Mężczyźni. Cicho, sowy! Upominacie się, jak gdybyśmy już byli syci i psom ogryzki rzucali.
 — Nie noście brzuchów z sobą, to wam nie będą dokuczały.
 — Czemże na jadło zarobiłyście? Od dwu dni nie mieliśmy czasu nawet pomyśleć, że jesteście na coś przydatne.
 Druga kobieta. A kto rannych wrogów dobijał? Kto im oczy wydrapywał? Kto kamieniami głowy rozmiażdżał? Pracowałyśmy, jak i wy... I gdyby nie nasza pomoc, wielu z was nie tu, ale tam by odpoczywało i ziemię gryzło.
 Mężczyźni. Poszły precz, ropuchy! Ćmy gęsto latają po nocy, możecie je łapać i zjadać.
 Trzecia kobieta. Zdechnij, będą miały gdzie jajka złożyć.
 Mężczyźni. W las małpy! — Osypać je żarem! — Wbić kołek w najszerszą gębę! (Jeden z mężczyzn porwał z ogniska płonące drzewo i cisnął je za kobietami, które z krzykiem uciekły). Zdmuchnęliśmy szelmy, jak dym, co w oczy gryzie. Wartoby kilka najtwardszych w go-