Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/046

 Itam. Pliszka! Odleci na rzut strzały, usiądzie i pokiwa ogonkiem nad mądrością naszego czarodzieja.
 Zmik. Bądź zdrów, Alrunie, ja nie mam przy tobie co robić. Niech on cię wyleczy.
 Alrun. Zostań, Zmiku, proszę cię. Itamie, zniknij mi z oczu.
 Itam. Nie gniewaj się, wodzu. Gdy Zmik nadzieje chorobą tego ptaszka, ja go wraz z nią zjem i będę za ciebie cierpiał.
 Zmik. Niech zje.
 Itam. Najchętniej — i nic mi nie będzie.
 Zmik włożył ptaka pod pachę Alrunowi.
 Zmik. Naciśnij go mocno, ażeby nie uciekł, a ja się pomodlę. Potężny duchu choroby, opuść ciało tego człowieka, wejdź w ptaka i odleć z nim daleko. Złożymy ci za to najprzedniejsze ofiary. Pokornie błaga cię sługa twój, kapłan, któremu wyświadcz tę łaskę i nie wydaj na pośmiewisko swoim uporem.
 Alrun. Lżej mi, lepiej...
 Zmik. Wyjmij ptaka i puść go.
 Alrun. Nieżywy.
 Zmik. Duch wszedł w niego i zabił, bo tak wielka choroba nie mogła się zmieścić w tak małem stworzeniu.
 Itam. Zdaje mi się, Alrunie, żeś pliszkę udusił.
 Alrun. Zjedz ją, kiedy przyrzekłeś.
 Zmik. O nie, duch mógłby znowu przeskoczyć z tego błazna w ciebie. Ja ptaka głęboko zakopię.