Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/092

na jednem z dwu ostro wypukłych pagórków obszernej wyniosłości, która wschodnim bokiem tworzyła ścianę rzeki, a zachodnim — próg wysokiej góry, otwierającej swe wnętrze długim, skalistym wąwozem do groty, gdzie stał ołtarz i dokąd dla wysłuchania modłów arcykapłana przybywał bóg Wirów. Lud szczelnie objął niższe kręgi pagórka, na którego pustym wierchołku leżało pięć wielkich głazów.
 Głosy. Kapłani już skończyli swe modły i wracają; pozostał tylko sam na sam z bogiem w świątyni Moron.
 — Straszna to rozmowa!
 — Powiadają, że bóg schodzi do niego owinięty płomieniem, w oczach ma dwa słońca, a usta jego huczą grzmotami.
 — Widziałeś?
 — Napisano w zakonie.
 — Wcale nie napisano, bo w dwunastu glinianych tablicach, które arcykapłan każdej pełni księżyca odczytuje ludowi, tego nie ma. Umiem je na pamięć.
 — Ale w innych jest.
 — Kto tam wie, czy są inne!...
 — Nie bluźnij starszym, bo ci język osinieje.
 — On i wam osinieje niedługo z głodu...
 — O tak, skwar pastwiska wysmalił, zaraza owce dusi, węże krowom z wymion mleko wysysają, wszystkie ptaki na tamtą stronę rzeki przeleciały...
 — Mirom dobrze: sieją ziarna, zbierają plony, wypiekają chleb...