Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/204

 — Należało to uczynić wcześniej.
 — Będziecie wypalać, czy wykłuwać?
 — Ja nie jestem oprawcą, szanowny obywatelu, mam służbę, która to załatwi.
 — Nie wątpię, ale wolno spytać o gust.
 — Dzień dobry, Heronie. Zajdźże do winiarni Kerbila. Sprowadził dwa pyszne koguty z okrutnymi pazurami. Wściekle z sobą walczą, ale równe w sile i zręczności; to też zgrywamy się w zakładach strasznie!
 — Obawiam się, ażeby niewolnicy, przestraszeni tem rozporządzeniem, jeszcze bardziej nie uciekali.
 — A, i piękny Astjos tutaj! Kobiety ołtarz ci postawią.
 — On przyjmie od nich ofiary bez ołtarza.
 — Ostrożnie, niewiasty stoją niedaleko i słyszą.
 — Nie wypożyczaj im swoich rumieńców.
 — Heronie, podobno masz dużo w tym roku kuropatw. Wybieramy się do ciebie na polowanie. Kupiłem ułożonego lisa.
 — A gdzie niewolnicom wypalać znaki?
 — Na podeszwach stóp, ażeby ich nie szpecić.
 — To tylko będą potrzebowali robić starzy panowie młodym dziewczynom.
 — Każdy stary pan ma młodego kuzyna.
 Głosy kobiece. — To będzie okropnie boleć.
 — Czyż ty sądzisz, że niewolnicy mają tak wrażliwe ciało, jak my?