Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/205

 — W każdym razie czują.
 — Trochę ich zaszczypie i przestanie. Moja droga, ileż to zwierzętom robią bolesnych operacyj, bez szkody dla ich zdrowia.
 — Ale jaki to będzie przykry swąd z tych przypalań!
 — Ja widzieć tego nie będę.
 — Naturalnie.
 — Mamy kilku ładnych chłopców, których mi bardzo żal. Uproszę męża, ażeby ich nie piętnował.
 — A zazdrosny?
 — Bardzo.
 — To daj pokój, bo ich jeszcze bardziej okaleczy.
 — Przypuszczasz, że mógłby mnie podejrzywać...
 — Ach, moja kochana, oni do tego są zdolni. Miałam pawia, który mi siadał na ramieniu. Cóż paw może przeszkadzać mężowi? A jednakże kazał go struć.
 — Widziałaś Astjosa? Śliczny!
 — Mąż Jali powinienby go otruć.
 — Kiedy on jej nie siada na ramieniu.
 — Ej, złośnico!
 — Podobno Skit urządza dziś wieczorem świetne zabawy.
 — Tak zapewnia. Z wyjątkiem dwu namiotów, do wszystkich będzie nam wolno wejść.
 — Co będzie w tych dwu?
 — Mężowie nam opowiedzą.
 — A jeśli która, jak ja, nie ma męża?