Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/208

 Astjos. Poszedłbym na nią, gdyby rolę artystki grała kobieta, a niewolnicy byli żywi.
 Anor. Tak będzie.
 Astjos. No, to idziemy wieczorem do teatru.
 Anor. Będziecie mi wdzięczni, szanowni obywatele i spodziewam się, że po przedstawieniu wynagrodzicie mnie bodaj skromnym wieńcem.
 Kobus. Nie odmówcie mu tego niewinnego i taniego zaszczytu. Dziś w Godonie już nie potrzeba laurów dla uwieńczenia poetów, wystarczy jakakolwiek zielenina.
 Anor. Nie, obywatele, proszę przynajmniej o dębowe liście.
 Kobus. Niebaczny człowieku, zgódź się na wieniec z sałaty, będziesz go mógł przynajmniej po wyjściu z teatru zjeść.
 Anor. Co ja ci złego zrobiłem, Kobusie, że mnie tak ciągle bodziesz?
 Kobus. Piszesz komedye i wystawiasz je na scenie — czy to nie dosyć?
 Anor. Możesz ich nie słuchać.
 Kobus. Kiedy ja chcę bywać w teatrze.
 Anor. Więc dlatego, że tobie nie podobają się moje duchowe dzieci, mam rozwieść się z moją muzą?
 Kobus. Powinienbyś to zrobić jak najprędzej, gdyż ona zdradza cię dla innych, a tobie podsuwa swoją niewolnicę.
 Anor. Obywatele, zrzekam się wieńca, abyście tylko