Strona:Pisma VII (Aleksander Świętochowski).djvu/311

Ta strona została przepisana.

— Podobno wyznawcy Arjosa uzbroili się i mają zamiar go odbić.
— Dlatego zwiększono oddział wojska.
— Co wy mówicie! Ukryli się w norach, jak myszy ze strachu.
— Czy on tu zaraz będzie pogrzebany?
— Jeżeli ciała nie zabierze i nie pochowa rodzina, to pozostanie ono na miejscu dla ptactwa drapieżnego.
— Wiecie, ja się boję.
— Czego?
Czworobok nadszedł, stanął, rozwarł się, a z wozu, zaprzężonego w osła, dwaj oprawcy wysadzili Arjosa i powiedli go w otoczeniu wojska do słupa, który ono w szerokim kwadracie zamknęło i od tłumu odgrodziło.
Dowódca. Mocą wyroku i nadanego wam prawa, oddajcie śmierci tego zbrodniarza.
Oprawcy wprowadzili rozebranego Arjosa na schodki, na których on stanął blady, pokaleczony kamieniami i podjął ręce w górę.
Arjos. Elionie, boże miłości, przebacz im.
Jeden z oprawców, który wszedł na drabinę, uchwycił jego ręce i położywszy dłoń na dłoni, wbił przez nie w słup młotem wielki gwóźdź. Wtedy drugi odsunął schodki i Arjos zawisł. Rany dłoni naddarły się, ciało osunęło się nieco i wyprężyło. Następnie oprawcy nacięli mu głęboko nożami zgięcia rąk i nóg. Krew naprzód trysnęła strumieniami, a potem zaczęła wyciekać na ciało i ziemię w grubych kroplach. Arjos bez skargi, bez jęku, bez wyrazu bólu