Strona:Pisma VI (Aleksander Świętochowski).djvu/061

 Scipio. Nie jęczcie w żałobie,
 Że Cezar już sobie
 Do tronu przystawia drabinę.
 On jako kochanek
 Przed okiem rzymianek
 Koroną chce zakryć łysinę.
 Bo nuż kto złośliwy
 Z lwa szydząc bez grzywy,
 Osłabi w samiczkach nadzieję!
 Co pocznie strwożony
 Rzym z swymi legiony,
 Gdy rozum wodzowi zwietrzeje?
 Czy nieprawda? Widzę z twojej miny, siostro kochana, że przyznajesz słuszność argumentom mej pieśni, i że gdybyś zasiadła w sądzie, zamiast ukarać, kazałabyś mnie uwieńczyć. Na nieszczęście cezarowi służalcy inaczej na moją poeyę zapatrywać się będą.
 Helvia. Czyż podobna, ażeby cię karano za jeden żartobliwy wierszyk?
 Scipio. Naprzód podobna, bo szlachetni sędziowie zdolni są strącić uroczyście z Tarpejskiej skały komara, któryby śmiał Cezarowi pod nosem zabrzęczyć; a powtóre wina moja nie ogranicza się na tym jednym wierszyku, który miałaś przyjemność usłyszeć, lecz płynie z setki innych, które senatorowie mieli przyjemność schwytać i uważnie przestudyować. A że każdy ujrzał w nich swoją szpetną fizyognomię...
 Helvia. Cezar cię obroni.