Paweł Stapfer w dziele: »Szekspir a starożytność« oblicza, że Kleopatra była bohaterką dwóch tragedyj łacińskich, szesnastu francuskich, sześciu angielskich i przynajmniej czterech włoskich. Nie umiałbym wymienić nawet tych francuskich szesnastu, wystarczy gdy wspomnę: Kleopatrę w niewoli Jodelle’a (1552), Miłostki Marka Antoniusa i Kleopatry przez Belliard’a (1578), Kleopatrę Mikołaja Montrena (1594), Kleopatrę Benserade’a (1636), Marka Antoniusa przez La Thoriller’a (1677), Śmierć Kleopatry Chapelle’a (1680), Kleopatrę Marmontel’a (1750), Kleopatrę Aleksandra Soumet’a (1824) i Kleopatrę pani de Girardin (1847), nie mówiąc o mającej się ukazać »Kleopatrze« Wiktoryna Sardou i nie licząc Śmierci Pompejusa wielkiego Corneille’a, gdzie Corneille przedstawia nam Kleopatrę cnotliwą,
Strona:Pisma krytyczne (France).djvu/254
Ta strona została uwierzytelniona.
