„Każda Księga Pisma świętego jest napisana dla naszego zbawienia, ale te Księgi są podstawą, źródłem oraz treścią wszystkiego, co w Zakonie i u Proroków jest nam podane.
„Napisał Mojżesz,o którym powiedziano, że gdy był jeszcze niemowlęciem Bogu się podobał (Dz. Ap. 7, 90), którego córka Faraonowa przyjęła za swego syna i po królewsku wychowała, wykształciwszy przy pomocy mędrców, Egipskich we wszystkich umiejętnościach mądrości Egipskiej. Napisał je mąż, który znienawidziwszy pychę panowania i bogactwa, „wolał raczej cierpieć wraz z ludem Bożym, niżeli mieć doczesnego grzechu rozkosz“ (Żyd. 11, 25), który z natury swej mając zamiłowanie do prawdy i sprawiedliwości, a nienawidząc zła, zanim mu jeszcze zostało powierzone przewodnictwo nad ludem, gotów był nawet aż do śmierci i narażenia własnego życia tępić złych. Napisał je człowiek, który będąc zmuszony do ucieczki przez tych, którym dobrze czynił, który z radością porzucił Egipskie zamieszki,odszedłszy do Etyopii, tam wolny od zajęć w ciągu 40 lat ćwiczył się w bogomyślności i rozmyślaniu nad tem co jest, i mając już lat 80 widział Boga, tak jak tylko człowiek może Go widzieć, a raczej jak żaden człowiek nigdy go nie widział, według świadectwa samego Boga, Który tak powiedział: Ustami do ust mówię do niego, i jawnie nie przez zaslony i podobieństwa Pana widzi.“ (IV Moj. 12, 6.8).
„A więc napisał te księgi ten który narówni z Aniołami stał się godzien oglądać Samego Boga, opowiada więc nam w swych księgach to, co słyszał od Boga Samego. Posłuchajmy przeto tej prawdy, którą nam oznajmia nie w przekonywających mądrości ludzkiej słowach, ale w okazaniu Ducha i mocy“ (iKor. 2, 4), i która ma na celu nie schlebisnie próżności słuchaczów, ale ich zbawienie. (Jan. Chryz. in mundi. creat. Bazyli in Haex. 1).
„Cztery są też sposoby, podawane przez niektórych tłomaczy Pisma św., według których należy wykładać Zakon, mianowicie: historycznie, allegorycznie, analogicznie i etyologicznie. Historyczny wykład polega na stwierdzeniu podanego w Piśmie św. faktu dziejowego dokonanego przez Boga lub ludzi i allegoryczny na wyjaśnieniu znaczenia proroczego, tego co w Piśtnie św. czytamy; analogiczny na wykazaniu stosunku Starego Test. do Nowego; etyologiczny na wyłożeniu przyczyn i celu słów i faktów w Piśmie św. zawartych.
„Pamiętać też trzeba, że kiedy w Pismie św.
jest mowa o tajemnicach przyrody, to w dochodzeniu ich, żeby uniknąć świętokradczego względem słów Bożych błędu, należy raczej trzymać się metody stawiania hipotez niż stanowczego co do jej natur twierdzenia. Jadnakże zarówno hipotezy jak i twierdzenia nasze nie powinny tu przekraczać granie wiary katolickiej, jak to się zdarza u heretyków, którzy naciągają znaczenie słów Pisma św. do swoich błędnych teoryi (August. De Gen. ad 1. c. 1. I1). Dlatego zanim przystąpimy do wykładu tych ksiąg należy nam najpierw w krótkości podać tu, jaka jest wiara katolicka co do początku świata i jego istnienia. Wiarą tedy katolicką jest, że Bóg Ojciec Wszechmogący uczynił i utrzymuje wszystko stworzenie przez Syna Swego Jednorodzonego wspólistotnego Sobie i współwiecznego w jedności z Duchem Świętym Jemu też współistotnym i współwiecznym Bóg tedy w Trójcy Świętej Jedyny wszystko stworzył. Wszelkie przeto stworzenia materyalne, czy duchowe, czy też jak się wyraża Pismo św., widzialne lub niewidzialne zostało stworzone przez Boga nio z natury Jego Boskiej, ale z niczego, i dlatego nie znajdują się one w innym stosunku do Boga jedno w tym, że Trójca Św. je stworzyła. Dlatego też nie wolno nam twierdzić ani wierzyć, jakoby stworzenie było wspólistotne Bogu albo współ: wieczne Bogu.
