weźmiesz po siedmioro, samca i samice; ale ze zwierząt nieczystych po dwoje, samca<! — — Przypis przeniesiony z poprzedniej strony (jako że tu znajduje się jego znaczna większość) — — — >[1]
3 i samicę. Także też i z ptactwa powietrznego po siedmioro, samca i samice: aby było zachowane nasienie na obliczu wszystkiej ziemi.
4 Jeszcze bowiem, a po siedmiu dniach spuszczę deszcz na ziemię przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy: i wytracę wszelkie stworzenie, którem był uczynił, z powierzchni ziemi.
5 I uczynił Noe wszystko, co mu był przykazał Pan.
6 A było Noemu sześćset lat, kiedy wody potopu rozlały się po ziemi.
7 I wszedł Noe i synowie jego, żona jego i żony synów jego z nim do korabia przed wodami potopu.
8 Ze zwierząt też czystych i nieczystych, i z ptaków, i ze wszystkiego, co się rusza na ziemi,
9 po dwoje weszło do Noego, do korabia, samiec i samica, jako był przykazał Pan Noemu.
10 A gdy minęło siedem dni, wody potopu rozlały się po ziemi[2].
11 Roku sześćsetnego żywota Noego, miesiąca wtórego, siedemnastego dnia miesiąca, porwały się wszystkie źródła przepaści wielkiej i upusty niebieskie otworzyły się[3],
12 i stał się deszcz na ziemi czterdzieści dni
13 i czterdzieści nocy. Onegoż dnia wszedł Noe, Sem, Cham i Jafet, synowie jego, i żona jego, i trzy żony synów jego z nimi do korabia.
14 Oni sami i wszelki zwierz według rodzaju swego, i wszystko bydło według rodzaju swego; i wszystko co się rusza po ziemi według rodzaju swego; i wszystko co lata według rodzaju swego; i wszystko ptactwo;
15 i wszystko, co ma skrzydła weszło do Noego, do korabia po parze ze wszystkiego ciała, w którem był duch żywota.
16 A które weszły, samiec i samica ze wszystkiego ciała weszły, jako mu był przykazał Bóg i zamknął go Pan z nadworza.
17 I stał się potop czterdzieści dni na ziemi. I wezbrawszy wody, podniosły korab wysoko od ziemi[4];
18 albowiem bardzo się były rozlały i wszystko napełniły na wierzchu ziemi, ale korab pływał po wodach[5]
19 I wzmogły się bardzo wody nad ziemią tak, że okryły wszystkie góry wysokie pod wszystkiem niebem.
20 Piętnaście łokci wyższa była woda nad górami, które okryła[6].
21 I tak wytracone zostało wszelkie ciało, które się ruszało na ziemi: z ptactwa i bydła, i zwierząt, i wszystkiego robactwa, które pełza po ziemi.
22 Wszyscy ludzie i wszystko, w czem był duch żywota na ziemi, pomarli.
23 I wytracił Bóg wszystko stworzenie, które było na ziemi, od człowieka aż do bydlęcia, tak robactwo jako i ptactwo powietrzne; i wytracone zostało wszystko z ziemi; i został tylko sam Noe i ci, którzy z nim byli w korabiu[7]br>
24 I trzymały wody ziemię sto i pięćdziesiąt dni,
- ↑ 2 Podział na czyste i nieczyste zwierzęta (choć wszystko, co Bóg stworzył było czyste) oznacza podział członków Kościoła Chrysiusowego na Zydów i Pogan, których Żydzi wprawdzie za nieczystych poczytywali, ale Chrystus, obmywszy ich w wodzie Chrztu świętego, siedem Kościołów Azyl, to jest świata, nimi napelnił, podczas gdy Żydzi, nie mogąc być oczyszczeni we krwi wołów i kozłów, nieczystymi aż do skończenia wieków pozostaną.
- ↑ 10 Po siedmiu dniach, od czasu wejścia Noego, jego rodziny i zwierząt do korabia, wody potopu wylały na ziemię; to znaczy, że po siódmym okresie dziejów Królestwa Bożego na ziemi, odbędzie się sąd ostateczny i zagłada grzeszników potopem ognia, według słów Apostoła Piotra, który mówi, że ziemia ognieim spalona będzie UIPiotr. 3, 12).
- ↑ 11 Miesiąc wtóry, po hebr. Har, odpowiadał naszemu kwietniowi-Majowi. W miesiącu pierwszym, zwanym Nizan, Zbawiciel dokonał Swej Ofiary na krzyżu i złożony został do grobu; w miesiącu wtórym Wniebowstąpieniem Swojem Niebo nam otworzył, w dziesięć dni potem deszcz Ducha Św. na ziemię zesłał.
- ↑ 17 Sam Pan Bóg zamknął drzwi Arki Noego z nadworza, zanim wylały wody potopu na ziemię, aby nikt już do niej, po skończonym czasie głoszenia przez Noego pokuty wejść nie mógł, Tak też zamknięte zostaną księgi żywota dla tych, którzy w czasie oznaczonym przez Pana Boga, do Świątyni Miłosierdzia i Miłości wiarą wejść nie zechcą.
- ↑ 18 Jak korab płynął po wzburzonych falach porad i nigdzie o żadną skałę się nie rozil, tak Dzieło Wielkiego Miłosierdzia, pomimo prześladowań ze strony świata, na falach jego bezpiecznie się unosi, aż na błogosławionej Górze spocznie..
- ↑ 20 Piętnaście łokci wyżej ponad najwyższe góry unosiła się Arka Noego, figura Mateczki, Matki Miłosierdzia, której serce Pan Jezus oczyszczał przez piętnaście stopni, poczynając od tego stopnia doskonałości, którego najwyższe góry, to jest najwięksi święci poprzedniego Kościoła, zaledwie Śategcać mogli.
- ↑ 23 Potop wytracił wszystkich grzeszników, a także i to wszystko, co ich grzechami skażone i od właściwego sobie celu odwrócone zostało. Tak też i teraz zatraci Pan wszystkich grzeszników na ziemi, i zburzy wszystkie ich dzieła, które nie owej uz Bożej, ale dla swej pychy i zmysłowości uczynili.
