Strona:Pl Historja kołka w płocie.djvu/077

pomniał, jakby z niego na inny przewędrował. Odszedł strach, smutek, niepokój i przystąpiły dumy kołysać go na ręku i uspokajać nadziejami...
 Gdy tak gra na skrzypeczce zapamiętale, ani się opatrzył, jak przed nim zjawił się mężczyzna średnich lat, który stanął z założonemi na piersi rękami i słuchał go ciekawie.
 Jak wszystko na świecie i piosnka skończyć się musiała, nieznajomy pozdrowił go, a Sachar oczy dopiero ku niemu obrócił.
 — Pięknie gracie — rzekł — ale co tu robisz pod noc nad drogą ze swoją muzyką?
 Z oczów tego człowieka tak coś dobrego patrzało, że Sachar nie wahał się mu powiedzieć co go tu przywiodło i w jakiej był biedzie, i że nie wiedział co począć z sobą.
 Ten słuchał uważnie a wzdychał...
 — Hej! hej! — rzekł — biedny z ciebie człowiek i nie na wsi ci się w ubogiej chacie rodzić było, kiedy tak śpiewa w twojej duszy... Ale wiesz co, ja jadę w świat, jeśli chcesz to cię wezmę z sobą...
 Nieopodal stał wózek jednokonny a szkapa gryzła trawę korzystając z chwili spoczynku; dwie biedy zrozumiały się zaraz, Sachar siadł powozić nieznajomego i oba razem ruszyli sobie dalej...
 Niby to na pozór ów dobroczyńca nowy wyglądał na coś z waszecia, ale w istocie nie wiele był od Sachara szczęśliwszy... tyle tylko, że mu nikt nie bronił wałęsać się po świecie. Żył on także ze skrzypki, którą z sobą woził, był muzykiem i to tłómaczy, że go piosnka chłopska wstrzymała. Jęli sobie tedy, wlokąc się powoli, opowiadać historje swoje i wzajem stękać a nagadawszy się pokochali...
 Biedny ów muzyk poczuł w wieśniaku brata i zafrasował się wielce nad jego przyszłością. Sam on nie miał kawałka chleba, a choć rzewnie grał i wiele umiał, ubóstwo i wiek podżyły odejmowały wszelką wiarę; ani sławy się dobić, ani grosza zarobić nie mógł.