się mogły, a nawet musiały. Co za czas od roku 1864 do 1894 zebrać się dało, znajdzie czytelnik w końcu T. III w pomienionej notatce o bibliografii i chronologii.
Dla najogólniejszego chociażby ocechowania utworów z całego trzydziesto-letniego okresu opatrzono w spisach alfabetycznych I[1] II i III utwory napisane najpóźniej w r. 1880, ale przed wyjściem Tomu III, jedną gwiazdką (*), powstałe miedzy rokiem 1880—1894 dwiema gwiazdkami; wcale nieoznaczone ukazały się w druku przed wydaniem 2-tomowem z r. 1872.
Korrekta uszanowała wszystkie, nieliczne zresztą, właściwości formalne języka poety: tak np. pozostawiła bez zmiany: „mięszać“; „spieszy“, ale „pośpiech“; „spi“. Przestankowanie wprowadziła własne, może nie wszędzie dobre, ale przy wszelkich dziełach poetyckich zadanie jej nie jest łatwem. Formę „Witołd“, zastąpiłem inną według p. Karłowicza stosowniejszą — „Witold“.
Adam Asnyk, na chrzcie „Prot Adam“, urodził się d. 11 Września 1838 r. z rodziców, Kazimierza i Konstancyi z Zagórowskich, w Kaliszu, w istniejącym do dziś dnia domu N. 60 przy ulicy Warszawskiej[2] (widok w Tyg. illustr. 1897 N. 37). Ojciec, były wojskowy, miał duszę jak twarz surową, twardą, ale w głębi swej ukrywającą dobroć. W samem już obejściu się pociągał prostotą i otwartością, a po bliższem poznaniu przywiązywał do siebie powagą i prawością. Wiele w życiu swojem doznawszy przygód niezwykłych, zrazu opowiadaniem
