Strona:Pod lipą.djvu/020

wi i darmo generał Chruszczew obiecuje wielkie nagrody, łaski, ordery, protekcyę. Darmo generał Chruszczew grozi wszelkiemi karami i więzieniem i Sybirem i — śmiercią...
 Powstaniec milczy.
 — Twoje nazwisko?
 — Jakie mieliście plany?
 — Kto wam dawał rozkazy?
 — Którzy należą do organizacyi?
 Milczenie.
 Powstaniec chwieje się, sił niema, aby stać. Indagacya trwa długo.
 W tem wchodzi kozak, dziwnie stary, cichy, smutny kozak. Spojrzał na jeńca i woła:
 — Frankowski!
 — Co mówisz? Frankowski? — z radością namiętną przypada Chruszczew — to ty bohaterze, to ty wojowniku!... Teraz z sobą pogadamy, teraz ty nam zaśpiewasz!...
 Ale Frankowski zemdlony pada i nie słyszy wyrazów radości, iż w ręku generała taki ważny „buntowszczyk“ znajduje się.
 Powstaniec jest bardzo chory. Zachodzi obawa o jego życie. A generałowi Chruszczewowi zależy na tem najwięcej, ażeby Frankowski żył.
 — Niech żyje!... — mówi Chruszczew do lekarza — rób wszystko, ażeby żył.
 — Niech żyje!... bo to członek organizacyi wielkiej, bo on nam wskaże najważniejsze osoby, bo my przez niego dojdziemy do orderów, gdy stłumimy bunt cały.